Het geluk is met de stoutmoedigen. Als kind, hield ik van deze oude spreekwoorden. Toen ik opgroeide, was ik altijd verbaasd over hoe waar ze waren. Een klant was het beu ons te zien klagen over zoveel projecten en zo weinig geld om ze uit te voeren, en vroeg ons aan het eind van een lunch tussen de olijfbomen: En wat zou u in hemelsnaam doen als u tien miljoen euro had? Goede vraag. Ik zou onder andere die wijnheuvel aanpakken waar ik al tien jaar van droom en die ik geduldig, perceel per perceel, heb verdeeld, terwijl ik ervan overtuigd was dat ik nooit de middelen zou hebben om hem weer in cultuur te brengen.
De bank? Echt niet. Een aandeelhouder? We zouden onze vrijheid verliezen. Wat als we het onze klanten zouden vragen? Het idee baant zich een weg, stopt dan, begint opnieuw, sterft voor een muur van administratieve complicaties en mogelijke vermogenswinsten die moeten worden betaald, ook al zouden wij niets hebben verkocht. Dan een lunch, een naam die om een ander vraagt, een advies, briljant, brieven, ideeën, een mogelijkheid en eind 2011 worden honderd klanten aandeelhouder van Le Clos des Fées. Meer dan geld, waaraan het voortaan nooit zal ontbreken, geven onze partners ons tijd, tijd om te versnellen en tijd om te vertragen. Een nieuwe dynamiek is in gang gezet.