2012

Het geluk ­is met de ­stoutmoedigen­. Als kind, ­hield­ ik ­van deze oude spreekwoorden­. Toen ik ­opgroeide, ­was ik ­altijd­ verbaasd over ­hoe waar ze waren. ­Een klant ­was het beu ­ons te zien klagen over ­zoveel ­projecten en zo weinig ­geld om ze uit te ­voeren, en vroeg ons aan het eind van een ­lunch tussen de olijfbomen­: En wat ­zou u­ in hemelsnaam ­doen als u tien ­miljoen ­euro ­had­? Goede ­vraag. Ik zou ­onder ­andere die wijnheuvel ­aanpakken ­waar ik ­al ­tien jaar van ­droom ­en die ik ­geduldig­, ­perceel per ­perceel, heb ­verdeeld, ­terwijl ik ­ervan overtuigd ­was dat ik ­nooit de middelen ­zou hebben ­om hem ­weer in ­cultuur te ­brengen.

De ­bank? Echt niet­. Een ­aandeelhouder­? We ­zouden ­onze ­vrijheid ­verliezen­. Wat als we ­het onze klanten zouden vragen? Het idee baant zich een ­weg, ­stopt­ dan­, ­begint opnieuw, sterft ­voor een muur van ­administratieve ­complicaties ­en ­mogelijke­ vermogenswinsten ­die moeten worden betaald, ook al ­zouden­ wij ­niets hebben ­verkocht. Dan een ­lunch, een naam die ­om ­een ander­ vraagt­, een ­advies, ­briljant, brieven­, ideeën, een ­mogelijkheid en eind 2011 ­worden­ honderd klanten ­aandeelhouder van Le Clos des Fées. Meer dan ­geld, waaraan het ­voortaan ­nooit zal ­ontbreken­, ­geven ­onze ­partners ons ­tijd, ­tijd om ­te versnellen en ­tijd om ­te vertragen­. Een ­nieuwe ­dynamiek ­is ­in gang gezet­.