Het jaar van de transhumance. Het verlaten van de garage breekt ons hart. Zeventien jaar thuis wijn maken, de geuren vanuit bed ruiken, tijdens de maaltijd naar beneden komen om de temperatuur te controleren.
Ondenkbaar om de vallei te ontsieren, richting Rivesaltes. Een nieuwe kelder. Het is niet langer zij die zal beslissen, die mij zal dwingen, maar ik. Technologie in wijn is als geld in poker, je hebt het nodig om aan tafel te zitten, maar dat is niet de reden waarom je zult winnen. Een ultramoderne pers met gekoelde afvoerkanalen, omgekeerde conische vaten, een kleine vatenkelder die eindelijk geklimatiseerd is, het nodige en het voldoende. De mens blijft de kern van het proces en hij is het die beslist, feilbaar natuurlijk, maar er is geen sprake van een machine die een recept toepast, op straffe van algemene uniformiteit. Sommige mensen betalen duur voor deze fout, wij zullen het niet maken. Een beetje spanning als ik terugdenk aan een gesprek met Marcel Guigal over de aanwezige gistflora in de kelders en het belang om die in stand te houden. Alle tanks worden naar de nieuwe kelder vervoerd, hopelijk volgt de gist.
Een gulle oogst, een immens wijnjaar met die unieke fluweelachtige kwaliteit die we te danken hebben aan de grote klei-kalksteen van Vingrau, plus die lumineuze kant, die energie die de indruk wekt dat de wijn een eigen leven leidt. Verbluffende scores in de Wine Advocate met een salvo van 97/96/95/93/93. Volle cijfers en de hoogste scores in de hele Languedoc-Roussillon.