2018

Het ­meeldauwjaar­. ­Sommige mensen hier ­denken dat het niet bestaat. Het ­klimaat is ­veranderd, de ­regenjaren ­zijn een ­herinnering waar de oude mannen ­ons over vertellen, maar wij luisteren niet naar hen. Het ­probleem met meeldauw is dat ­tegen de tijd dat je het ziet, het al te laat is.

Serge, dat doen we hem niet aan. Hij komt uit de Rhône en in deze ­streken weten we dat hij alles kapot kan ­maken. De ­ziekte is ­gemodelleerd­. ­Afhankelijk van ­elke regenval en de ­temperatuur, weten we dat het ­eraan komt.

Aan ­het einde van ­de winter ­raadde een ­bevriende ­journalist mij ­een oud ­boek uit 1930 aan, “­Comment ­combattre le mildiou ­de la vigne”­, van ­Joseph ­Capus. Ik ­kocht­ het­, las het, ­volgde­ het­: we ­beginnen ­de grond ­te ­behandelen, in ­infinitesimale­ doses, ­en we ­beginnen opnieuw na ­elke regenval of ­elke ­ploegbeurt. ­Een jaar van strijd, dankzij het ­tweewekelijkse weerbericht, dat ons ­zelfs ­in ­staat zal stellen om ­in de regen ­met ­koper te ­behandelen­, voordat de grond doorweekt raakt­.

Zes maanden van ­extreme­ droogte volgden­. De ­oogst ­eindigt nooit­, ­tot 17 ­oktober, wanneer ­de natuur het laatste woord geeft: 100 mm regen in ­een paar ­uur, een ­storm, maar ­gezond­ water. ­Clos des Fées 2018 is ­bijzonder ­aromatisch­, met een ­verwarrend­ evenwicht ­dat ­maar één ­probleem­ zal hebben­, om ­na 2017, een ­diamant­ door te geven. ­De tijd ­zal het leren­