Zonder er echt over na te denken, voelde ik instinctief dat ik hier mijn liefde voor de wijn gestalte moest geven. Na gewerkt te hebben als keldermeester, restaurateur, schrijver over wijn en welzijn, werd het mij op een keerpunt van mijn leven duidelijk dat ik de handen uit de mouwen moest steken om eindelijk te doorgronden, of op zijn minst te begrijpen, hoe uit een onooglijk stuk hout jaren later een onvergetelijke godendronk kan voortspruiten.
Slechts gewapend met snoeischaar, hak en rugspuit zijn tal van wijnbouwers hier altijd wars gebleven van moderne technieken om hun oude wijnpercelen te bewerken. En zo ook ben ik op een mooie dag in 1997 begonnen, ongedwongen en zonder een rooie cent, maar vervuld van hoge verwachtingen.
En al gauw zat ook ik met een getaande huid, getekende handen en een lijf dat van de pijn soms niet meer vooruit wil. Ik ondervind het tegenwoordig aan den lijve: de wijngaard heeft in het dagelijkse leven weinig weg van de fluwelen sfeer van de grote restaurants.